ای وطـــــن، ای مــادر تاریخ سـاز
ای مـــرا بر خــــاک تـــو روی نیــاز

ای کویـــر تـــــو بهشت جـــان من
عشق جاویدان من، ایـــــــران من

ای زتو هستی گرفته ریشـــــه ام
نیست جز اندیشه ات اندیشه ام

آرشـــــی داری به تیــــــر انداختن
دست بهــــرامی به شیـر انداختن

کــــــــاوه ی آهنگری ضحــاک کش
پتک دشمن افکنی ناپــــــاک کش

رخشی و رستم بر او پــا در رکـاب
تا نبیند دشمنت هـــــرگز به خواب

مرزداران دلـــــیرت جـــــــان به کف
ســـــرفرازان سپاهت صف به صف

خون به دل کردند دشت و نهــــر را
بازگـــردانــدنــد خــــــرمــشــهــر را

ای وطــــــــن ای مــــادر ایـــران من
مــــــادر اجـــداد و فــــرزنــدان مـــن

خـــانه ی من بـانه ی من توس من
هر وجب از خـــــاک تــو ناموس من

ای دریــــغ از تـــو که ویــــران بینمت
بیشه را خـــالی ز شیـــران بینمـت

خاک تو گــر نیست جــــان من مباد
زنده در این بوم و بر یـک تــــن مباد

ای ایران از هر قوم و هـر کیستــــم................در نبود هســت تـــو در نیستـــم
چون وجــود مـــن از وجـود توســـت...............گـر نباشـد وجـودت ، فانیستــــم
شیعـــه و از هر نــــژاد و مکتبــــــی..............سنی و ملـــی ،مـن ایرانیستـــم
عشق تو حرف درون شعر می کنـد...............ار نگویم شعر تـو پـس چیستـــم؟
شعر تــو نفــس بـــازدم مـی شــود..............در نیاید ایـن نفس،مـن بایستــــم
چون که راوی سرگذشتت را بخواند...............با خود خلوت کــردم و بگریستــم
نقـشت را زینـــت گیتـــی یافتــــم...............با ذوق و شوق بـــدان نگریستـــم
در محـــل راز خـــود یــا بــــر نمــــاز..............مشغــول ذکـــرت بــا ربانـیستــــم
ای ایران از هر قــوم و هـر کیستـم...............در نبـــود هســت تـــو در نیستــم

نام نیکت هم اگر بیگانه گردد

ایران من! ای هرکه رسیده ست به جایی،

 کنده ست تورا پوست به امید قبایی!

ایران من! ای قسمت مردان تو از تو،

 تنهایی: "یمگان دره ای" تنگی " نایی